Foei, wat mooi

Vrijdag kwam 'ie. De stoel. DE stoel, of nee, fauteuil, het is geen gewone stoel. Deze fauteuil was eigendom van een oudtante van mijn man. Toen zij overleed kwam hij bij mijn schoonouders te staan. Maar hij zat niet lekker, het was een kreng om in te zitten. Alle kussens waren ingezakt. Je probeerde altijd alles te doen om te vermijden dat je in die stoel kwam te zitten. Als je je billen flink naar achteren schoof, dan zat je met je schouders flink naar voren. Probeer dat maar eens 5 minuten vol te houden, laat staan een uur.

Dat doet me herinneren aan de allereerste keer dat ik bij mijn man thuis kwam. We hadden pas 2 maanden verkering ofzo. Ik kwam kennismaken met zijn ouders. Superzenuwachtig uiteraard, klamme handjes. En waar denk je dat ik in kwam te zitten............ JUIST.

Inmiddels zijn ook de ouders van mijn man overleden. Toen de inboedel verdeeld moest worden, moest natuurlijk ook die stoel ergens komen. Niemand vond hem mooi. Opnieuw laten stofferen was te duur. Maar ja, naar de Kringloop? Nee, dat konden we toch ook niet. De stoel mocht bij een kennis staan. Zij wist wel iemand die de stoel wilde hebben om hem opnieuw te stofferen. Maar potentiele eigenaren kwamen en gingen, niemand wilde de stoel. Na twee jaar stond de stoel er nog.

Wat ik ook probeerde (ik zag namelijk heel, heel, HEEL goed de mogelijkheden van deze fauteuil, maar ik durfde dit niet zelf te doen, stofferen, nog nooit gedaan, bovendien, geen plek in huis, en mijn man is erg weggooierig dus ik zag de stoel al bij de vuilstort belanden), wat ik ook probeerde, het lukte mij niet mijn man over te halen die stoel zelf te houden.
Tot.......
tot ik op een mooie dag een tijdschrift in handen kreeg waar een plaatje van exact zo'n stoel in stond. Prachtig geschilderd, prachtig bekleed. Ik duwde met kloppend hart en trillende handen dit tijdschrift onder de neus van mijn man. En ja, hij vond dit wel mooi. Ik wist niet hoe snel ik bij de telefoon moest komen om die kennis te bellen, om te vragen of ze de stoel nog had staan.
Ja, ze had hem nog, maar ze hadden hem net op Marktplaats gezet en er was reeds 25 euro op geboden. Nou, die wilde ik wel dubbel betalen om onze eigen stoel terug te kopen (gelukkig hoefde dat niet). En zo kwam het dat we onze eigen, foeilelijke stoel weer in bezit kregen. Dit keer lieten we hem ophalen door een stoffeerderij. We kozen samen een mooi stofje, en vrijdag kregen we hem weer terug. Snel even plaatjes geschoten voor mijn man die op dat moment razend nieuwsgierig was en even via de e-mail mee wilde kijken. De foto's zijn genomen in onze eetkamer to be, de verbouwing continues.
Kijk zelf maar.

Edit: en o ja, hij zit nu ècht beter.